Extremene Myanmar - de reis

Yangon (ca. 6 miljoen inwoners) is een smeltkroes van culturen. Het doet eerder denken aan India en Midden Oosten dan aan Azië. De straten zijn rustig; slechts 160.000 auto’s, brommers zijn verboden. Prachtige sites, waaronder een groot aantal (vervallen) koloniale gebouwen. Het merendeel van de stad is extreem vervallen. De meeste straten zijn niet eens geasfalteerd. Hier en daar een uitzondering: The Strand is een prachtig geronoveerd hotel met kamers van 900 US$ per kamer. Tja, dat zijn pas uitersten.

Met Air Yangon naar Bagan gevlogen. Vliegen is hier een belevenis. Het land heeft 66 air strips waarvan slechts 20 in gebruik. De rest zijn show cases van het regieme (aangelegd door forced labour). Flight schedules zijn niet te vertrouwen: “Flight routes change in the air; that’s how domestic we are” quote in de Lonely Planet reisgids. Security is allesbehalve 9/11 proof. Mensen lopen de ‘beveiligde zone’ in en uit. Bij aankomst betaal je een bagage-mannetje om de bagage uit het vliegtuig op te halen. Niets lopende band. Soms gaat er wel eens iets mis. Air traffic control is niet geheel volgens westerse standaarden. In 1998 duurde het 24 uur voordat men zich realiseerde dat 1 van de Myana Air vliegtuigen een crashlanding had gemaakt bij een vliegveld. Gelukkig ging bij ons alles goed :)

Bagan is prachtig ! Indiana Jones here I come :) Over stoffige weggetjes rijd je naar 1 van de meer dan 4000 tempels. Toeristen zijn er amper; tijdens ons verblijf slechts 5 mensen uit het Westen. Een key-master opent de deur waarna je met gids door de gang sluipt en overal in en op klautert. Eeuwenoude beelden en muurschilderingen worden wakker in het licht van je zaklamp. Met de (gammele) taxi rijd je daar tussen de tempels. Onderweg zie je wat geitenhoeders, locals die zich met paard en wagen verplaatsen en boeren die met ossen de akkers ploegen. Jij bent het verstorende element; een witte taxi in een middeleeuws decor.

Ik ben trots op onze voeten. Deze hebben heel wat doorstaan deze vakantie. Het merendeel van de tijd hebben we in tempels doorgebracht; schoenen/sokken zijn daar verboden. Bij elke tempel “leave shoes in the car” om “barefoot” door de tempel te sjouwen. Dit is best ok in gerestaureerde tempels, maar bij ongerestaureerde tempels waar jij je kruipend en over rotsen springend als Indiana Jones een weg door het gebouw moest banen was dit een serieuze opgave.

Mandalay (1 miljoen inwoners) is een bruisende stad. De hoofdstraten zijn geasfalteerd, zijstraten niet. Meest indrukwekkende site was een buddha beeld waar door de eeuwen heen een 15 cm dikke laag van bladgoud opgeplakt is door talloze pelgrims.

Wij zitten nu weer in Yangon in Zawgyi’s café. Een oud koloniaal huis met een overdekt terras. Heerlijk gegeten, prima lokaal bier en wijn. Op straat valt de regen met bakken uit de hemel; een ongekend heftig regengordijn. Over de schutting van het terras hangen 4 straat-jongetjes te bedelen om een avondmaal. Een schrijnend tafereel; op zulke momenten realiseer je je dat je zelf bevoorrecht bent dat je in Europa geboren bent en de mogelijkheid hebt om zoveel van de wereld te zien.

In Yangon een treinreis gemaakt. Zeer indrukwekkend. Wij waren de enige blanken. Ik kan me zelfs voorstellen dat het merendeel van deze mensen nog nooit blanken in het echt gezien hebben. De hoofdconducteur kwam zich speciaal aan ons voorstellen. De gids vertaald: “ ik ben enorm trots op het feit dat jullie in mijn trein zitten, kan ik nog iets voor je jullie doen”. De trein is het vervoer voor de onderste laag in de samenleving, de pasagiers waren dan ook erg arm. Rond het spoor vele sloppenwijken, de woonplaats voor deze mensen. Onze medepassagiers waren erg aardig, via de gids met een aantal mensen een praatje kunnen maken. Toch namen de mensen een veilige afstand, dit is ook het land waar je geen onnodige risico’s neemt. Toen er een militair in onze wagon stapte, werd de angst tastbaar. Op zulke momenten ben je weer erg blij met een gids, ....oef.

Myanmar is een erg religieus land. Er zijn honderden zeg maar gerust duizenden kloosters. Wij hebben twee halve dagen in een klooster door gebracht (mannen en vrouwen klooster). Zeer indrukwekkend, wat een stilte, wat een passie. In het mannenklosster woonden meer dan 1000 monikken.

De mensen in Myanmar zijn super. Heel vriendelijk en zeer gastvrij. Een aantal keren zijn we op de thee bij mensen thuis (lees in de hut of vervallen huis/winkel) uitgenodigd.

Helaas ontneemt de huidige politieke situatie een serieus toekomst perspectief. Een perspectief dat je deze hardwerkende mensen van harte gunt.

Myanmar is super, Myanmar is een Extreme belevenis.