Nongprue MINI marathon

Net terug van de Nongprue minimarathon. (ik woon in Nongprue).

Om half vijf klonk het vertrouwde geluid van mijn alarm. Het geluid was dan misschien wel vertrouwd, het tijdstip zeker niet. Half vijf is en blijft erg vroeg.
Gauw wat gegeten en op weg naar de start.

Het was bere druk, ik was blij dat ik gisteren al had ingeschreven. Dat inschrijven viel nog niet mee. Met handen en voeten duidelijk gemaakt dat ik 43 was. Nee, ik wil niet 43 km rennen. Ik kom voor de MINI marathon.

In het startvak, sloeg de onzekerheid toe. Stond ik in het vak van de marathon of de mini marathon. Om half zes schalde het volkslied uit de speakers. Iedereen (zo’n drie duizend man/vrouw) zong uit volle borst mee. Nou iedereen, behalve de enige twee farang: Bruce en mijzelf. Bruce had ik zojuist ontmoet. Hij was net als ik niet geheel zeker over marathon vs mini marathon. Gelukkig sprak Bruce wat Thai. Ik had Bruce zojuist ontmoet. (English teacher at Pataya international school, voor de insiders gevalletje Thai wife).

Onderweg vele lopers ingehaald. Dat viel nog niet mee. Iedereen wilde die farang wel eens laten zien hoe hard ze wel niet konden rennen. Het gevolg was dat ik samen met een groep “ik-zal-je mijn-poepie-wel-eens-laten-ruiken” uit de achterhoede naar voren stoof.

We vertrokken in het donker, na twee kilometer was de zon al op. Na vier kilometer was het reeds snik heet (34 graden).


Een kleine vijftig minuten later stoof ik over de finish. Bij de eerste twintig geëindigd. Bruce eindige twintig minuten later. De twee farang waren gefinished…..!