Factory start-up

Afgelopen week was het 1 November, the BIG day. De start-up van de nieuwe fabriek. De dag waar ik al 2 jaar naar toe werk. We hebben de 1ste deadline gehaald; de fabriek draait ! De komende maanden zullen we de capaciteit stapje voor stapje verhogen. Volgend jaar moet de fabriek dan op volle toeren draaien.

De afgelopen maanden heb ik erg hard gewerkt. Dat is echt een under statement. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo hard gewerkt heb. Door allerlei tegenvallers lagen we in juli 6 weken achter op schema. Een onacceptabel grote achterstand. Door heel hard te werken (7 dagen per week, 12-14 uur per dag), veel team spirit en focus focus focus hebben we stapje bij stapje de achterstand teruggebracht. Langzaam maar zeker hebben we de fabriek in gebruik genomen. Op 1 november, de officiële start datum, draaide vrijwel de gehele fabriek. Een prestatie waar ik echt trots op ben, een echte team prestatie. S’morgens bij het ochtendoverleg een speech door onze baas (met champagne !). S’midddags gratis lunch in de kantine en speeches. De officiële opening is volgende week, maar we draaien nu echt. Gelukkig sta je al weer gauw met beide benen op de grond, want er waren weer de nodige problemen: software communicatie issues, een spil in het proces.

Ondanks de stress ook veel gelachen op het werk. Het is een erg leuk team. Op een zaterdag hadden Mark en ik tape nodig om een aantal punten in de fabriek te markeren. Met verschillende kleuren tape zouden we op locatie verschillende soorten nog uit te voeren activiteieten markeren. Een goed idee, echter geen tape. Geen nood, ik belde mijn driver. Uitgelegd dat ik met spoed “five different colours TAPE” nodig had. Binnen no time was mijn driver terug, met “five different colours CAKE”. Tja, over communicatie problemen gesproken..........We hebben er met z’n allen in ieder geval erg hard om gelachen !

Twee weken geleden hebben we de optie uitgeoefend voor het stuk grond naast onze fabriek. Ons stuk land is nu 2 maal zo groot geworden. Volgend jaar gaat hier deel 2 van het Thailand-avontuur beginnen. We gaan daar een tweede fabriek bouwen. Na veel onderhandelingen konden we dan eindelijk de transactie doen. Samen met mijn baas en de verkopende partij een dag op pad geweest om alle formaliteiten af te ronden. In Europa/USA zou je je dan een dag terugtrekken in een dure zaal met veel advocaten en bankiers. In Thailand dus niet. Alles gaat hier op basis van relatie. Als de relatie goed is, is de deal ook goed. Gezeten aan een soort campingtafel, in de open lucht, tegenover het kadaster hebben wij (2 vertegenwoordigers van de kopende partij) en 2 vertegenwoordigers (van de verkopende partij) samen met 1 persoon ondersteuning ons door stapels papieren heen getekend. De transactie is één van de vele transacties op het kadaster. Groot of klein, het is een transactie met veel papier. Veel, heel veel handtekeningen en veel heel stempels (ik heb het dan toch zeker over 100 handtekeningen). Na zeker 5 cm papier te hebben door gewerkt begon het grote wachten. Het maakt niet uit of het om een kleine of grote transactie gaat, je moet gewoon op je beurt wachten. Het merendeel van de transacties betreft verkoop/aankoop van land tussen boeren. Als enige farangs (buitenlanders) zaten wij daar gewoon tussen. We hebben daar zeker 4 uur gewacht maar ik heb me geen moment verveeld. Het was net alsof je in de bioscoop zat. Wij zaten in een soort wachtkamer, rijen met banken. Tegenover ons stond een vijftig tal bureaus met ambtenaren. Je kon de stapel van je pakket volgen, van bureau naar bureau. Meer stempels, meer linten. Weer een bureau verder, meer papier, meer stempels. Om de zoveel bureaus moets onze compliance manager weer een toelichting geven. Soms mochten wij ook even langskomen, om ..... een handtekening te zetten. Ik begrijp nu de echte definitie van het woord bureaucratie. Een ware belevenis.

Van de week de eerste audits gehad. Kosher en food license audit. Een belangrijke hindernis was het verwijderen van de honden op ons terrein. In Thailand zijn heel veel zwerfhonden. Wij, farangs, stelden voor om een hondenvanger in te schakelen, fout fout fout. Reincarnatie, budhisme kortom je kan de hond niet inschuiven in de foodchain. No hot dog. Na eindeloos gepraat waren onze Thaise collega’s eindelijk overtuigd, de honden moesten weg. Ze zouden naar een klooster worden afgevoerd. Voordat ik het door had floepte ik eruit “ik hoop dat dit klooster ver weg ligt, ver genoeg dat de honden de weg terug niet vinden”. Dit leverde mij vele boze Thaise blikken op. Maar de sindsdien geen hond meer gezien, en de kantine verkoopt nu worst...hot dog?

Vandaag was dan de officiele opening van de fabriek. Om 16.30 verzamelen. Ik wist wat er ging gebeuren, had het zelf georganiseerd. Kortom een gezonde spanning, zou alles lukken? Het was fantastisch: olifanten, band, etc etc...de foto’s spreken voor zich.